Het is pauze op Terra Nova, Tijd voor jezelf of laat ik mij meetrekken met de groepsdynamiek? Ik herinner mij, dat ik nog graag het labyrint wil lopen.

Ik kijk naar buiten. Het stormt en het regent..mmm..misschien dan toch maar niet? Ik voel teleurstelling. Het is nu of geen idee wanneer wel. Ik mis een kans en ik voel dat ik mij laat tegenhouden. He, mijn thema!

Ik besluit om door wind en regen het labyrint te lopen en mij niet tegen te laten houden. Ik trek mijn schoenen aan. Ergens is er een stemmetje in mij, die zegt; “het labyrint loop je op bloten voeten”.

Bij het labyrint aangekomen voel ik spanning. Wat als ik nu niks voel? Wat als er niks gebeurt? Ik besluit om een duidelijke intentie te zetten en samen te werken met mijn gidsen en de uitkomst los te laten. Mijn intentie is: “wat heb ik nodig in mijn volgende stap op mijn zielsmissie?”

Ik kijk naar het labyrint, ik onderzoek het pad. Ah mijn controlemechanisme vindt het nog wel fijn om te weten hoe het pad loopt. Ik glimlach en zet de eerste stap. Van binnen naar buiten en weer naar binnen om zo tot de kern te komen. Het is een prachtige ervaring met antwoorden. Wanneer ik klaar ben merk ik dat ik nog niet klaar ben. Ik word geroepen door de heuvels achter het labyrint. Ik besluit om te luisteren en verder te lopen in dezelfde cadans op bloten voeten en pak mijn schoenen in mijn hand. Je weet maar nooit.

Ik loop in volle tegenwind en regen, maar het voelt goed. Ik kan deze weerstand aan, ik voel mij sterk en sterk worden. Ik kom aan op een keuzemoment, teruggaan of nog verder gaan. Ik zie een boom aan mijn rechterhand. Hij roept. Ik loop er heen. Ik zoek een plek. Hier blijf ik staan. Tegen wind, regen, maar moeder aarde stroomt diep in mij op deze plek. Ik voel kracht, heel veel kracht. Ik voel dat ik alles aan kan wat er op mijn pad mag komen, hoe het labyrint van mijn leven zich ook mag ontvouwen. Als ik maar verbonden blijf, is de boodschap.

Ik loop langzaam terug. Ik bedenk mij, dat ik nu dan toch wel wat droogte heb verdiend. Een paar stappen later, komt er een dun zonnetje even tussen de wolken door. Ik draai mij om en hou mijn gezicht in de zon. Dank je wel, dank je wel voor deze reis en dit inzicht. Ik loop verder terug. Bijna bij de woning aangekomen, kijk ik naar mijn schoenen in mijn hand. Ik lach. Wat grappig, Ik hou mijn zekerheid in mijn handen, maar ik ervaar het als ballast!

Weer een cadeau, wat een inzicht.

Ik voel diepe dankbaarheid voor deze ervaring.

Later blijkt de boom een eik te zijn en is dit een kracht plek waar vele lijnen bij elkaar komen.  Weer een mooi cadeau.